Istanbul

Bursa Yolova
Pont Yolova Pendik
Pendik Istanbul
3 en 4 mei

Vandaag een min of meer rustige dag met eerst dik 80 km tot de pont en vanmiddag nog 30 km tot het hotel.
We rijden Bursa uit met veel politiebegeleiding. Dat blijkt ook wel nodig in deze miljoenenstad. Het is een kleine 20 km fietsen voordat we de stadsgrens gepasseerd zijn! Nu hadden ze ons ook precies aan de andere kant van de stad ondergebracht dan waar onze route loopt.
We hoeven maart wee kleine heuvels te klimmen. Peulenschillen na de afgelopen dagen.
Op 20 km voor Yolova worden we al ontvangen door de Rotaryclub van die plaats. Vervolgens een 20 km lange afdaling naar zeeniveau, waarbij we worden vergezeld door de plaatselijke jeugdfietsclub.
Als tegenprestatie mogen we door het leuke havenstadje fietsen om wat promotie te maken. Druk en opeens schreeuw van een valpartij. Schrik slaat meteen in de benen, het valt gelukkig mee alleen maar een stuk of wat van de jeugd en dus niet van onze groep liggen op een hoopje bij elkaar. Maar met lage snelheid en jonge botten blijkt er uiteindelijk niets aan de hand.
We gaan vervolgens nog een aantal km langs de boulevard naar een buitenverblijf met eigen aanlegsteiger.
Het blijkt om het buitenverblijf van Ataturk te gaan. Saillant hier is dat hij het huis in haar geheel heeft verplaatst omdat anders de tegen het huis aangroeiende bomen moesten worden gekapt. Grote afbeeldingen van deze handelingen in het verleden illustreren dit verhaal.
We krijgen een lunch aangeboden en ook hier weer is de Burgermeester van de 100.000 inwoners tellende plaats erbij en houdt ook een flitsende toespraak. Weer in het Turks maar och inmiddels zijn we toch een applausmachine geworden en zijn wij in ieder geval een aanleiding voor al die Rotaryleden en andere hoogwaardigheidsbekleders om met ons op de foto te komen.
Overigens zie ik het mijn Burgermeester Marco Out ook wel doen als zoiets in onze mooie gemeente Borger Odoorn plaatsvindt. Modern, hij twittert ook dat het een lieve lust is.

Op de pont wordt nog even gesproken tussen Margriet/ Kees en de drie organisatoren, waarna het definitief is en Margriet en Kees meedelen dat de blessures van Margriet nog zodanig zijn dat het beter is om in Istanbul het vliegtuig terug te pakken.
Uiteraard is de teleurstelling groot, maar er is ook berusting.
Ook Aede vliegt naar huis om zich in Nederland uitgebreid te laten onderzoeken.
Omdat Sercan, een van onze Turkse rijrs die vanaf Amman al bij ons is, ook in Istanbul (gepland) uitstapt zal het aantal fietsers nog maar 15 man zijn in Griekenland en Italië.

Na de overtocht worden we verwelkomd met Turkisch Delight door de Rotaryclub van Istanbul Oost. Vervolgens een kustweg van 30 km met overwegend schitterend asfalt. Ze kunnen het dus wel hier in Turkije! We moeten ons echt inhouden om niet met een vaart van 35 tot 40 km er over heen te suizen. We hoeven immers weer voor geen enkel stoplicht te wachten! Maar dan zorgen de voorstadjes en het drukke verkeer voor een langzamer tempo. Drie dik staat er file als wij er aan komen. Nu daar weten de drie motoragenten en de politieauto wel raad mee. De sirenes gaan volop aan, er wordt in de luidsprekers continu geschreeuwd dat er ruimte moet komen, dus opzij. Zo banen we ons zowaar, soms met horten en stoten, een baan door de middenstrook. Voetgangers kijken verbaasd en vervolgens geamuseerd naar het tafereel. Zelfs de meeste aan de kant verordonneerde automobilisten kunnen het waarderen als ze ons in onze mooie blauw/wit/groene tenues zien rijden.
Ik had Sjieuwke gezegd dat we na vieren zullen aankomen. Ik begin nu een tactiek te bedenken om wat meer vertraging te veroorzaken want anders wordt het voor die tijd.
Gelukkig zorgt Istanbul zelf voor de verdere vertraging zodat we stipt om vier uur op de boulevard rijden naar het zijstraatje waar ons zeer eenvoudig budgethotel ligt.
Plotseling hoor ik een gil en ja daar staan Sjieuwke en Anneke. Net op tijd komen ze teruglopen van de boot die hun van de Europese kant over de Bosporus terug heeft vervoerd.
Bij het hotel dus een vrolijke hereniging. Met veel creativiteit wordt zelfs bereikt dat Anneke na een nacht met Sjieuwke nu opeens een eenpersoonskamer krijgt. Dat betekent dus............dat Jan mijn vaste slaapmaatje iemand anders krijgt!

De avond hebben we in een restaurant een diner met de Oosterse Rotaryclubs. Prima met de nodige speeches.
De volgende ochtend moeten we op tijd met de boot over omdat in jet Topkapipaleis een ceremonie zal zijn met de gouverneur van het Rotarydistrict, de minister van deze regio van Cultuur en Toerisme en van aller,ei andere hotemetoten, vooral Rotarians.
Helaas is het gaat regenen en later spoelen. De ceremonie en fotoshoot in de tuinen van het paleis worden verplaatst naar het terras van het restaurant waar je droog kunt blijven als je maar niet tussen twee zonneschermen gaat zitten.
Speeches en vele foto's verder en daarna vrije middag. We bezoeken het Paleis, de blauwe moskee en de bazaar en nog vele straatjes daar om heen.
Ongelofelijk zoveel toeristen hier. Hoewel hier maar 7 miljoen toeristen per jaar komen (ter vergelijking blijkt vanavond in Barcelona 14 miljoen) is het hier zo druk omdat alles op een kluitje ligt. Ten minste als je je beperkt tot de hotspots. Ik ben met Sjieuwke en Anneke en gelukkig blijken we alledrie min of meer hetzelfde tempo te hanteren. Dat geeft ons tijd om heerlijk in een bistro een goede fles witte wijn soldaat te maken alvorens wij naar een bijeenkomst gaan bij een Rotaryclub hier in West-Istanbul.
Al die toeristen ziend vraag je je wel af of het eigenlijk nog wel leuk is om grote oude steden te bezoeken. Door de mensenmassa dreig je de schoonheid van de gebouwen niet meer te zien, evenmin als de schoonheid van de stad. En waar toeristen zijn is geld en dus overal wordt je aangesproken om maar iets te kopen en krijg je zelfs als je voor een luxe lederwinkel staat al 50 % korting aangeboden door de keurige verkoper die kennelijk brood zag in die twee keurig geklede dames voor de etalage.
Keurig gekleed omdat wijde hele op de westoever blijven.

's Avonds ons afscheid van de Rotary en onze tour in Turkije.
Wat een afscheid. Het blijkt dat er vrijwel niets bijzonders is georganiseerd ter gelenheid van onze aanwezigheid. Kennelijk vonden ze de ochtendsessie, welke door het district was georganiseerd al voldoende. Het was ook een prima bijeenkomst die ochtend hoor. Maar dat je dan de avond doorbrengt bij een normale Rotarybijeenkomst met een externe spreker die vertelt over de urbanisatie van Barcelona als mogelijk voorbeeld voor Istanbul, dat ook nog in het Spaans doet en wel engels kan praten maar dat niet doet omdat ze zich daar niet op voorbereid heeft zodat de voorzitter van de club dan maar af en toe fatsoenshalve wat doet, pffffffff dat is wel heel erg moeilijk nog een beetje vrolijk te ontvangen. Hadden we maar zelf onze laatste avond kunnen indelen met een eluk eten in een lokaal restaurant!
Voordeel is wel dat sommigen al hun foto's aan elkaar hebben kunnen laten zien op de LCD-schermpjes, ik mijn Youtubefilmpjes aan de centrale website kan doormailen en Sjieuwke (ja zelfs zij!) en ik nog even Whatsappen met Ivo en Carina.
Verder hebben we geprobeerd nog even goed aan een aantal elementen van onze tocht te denken: wederzijds begrip voor elkaars culturen, respect en tolerantie. Het kost wat moeite maar het lukt ons!

Istanbul Tessalonikie 5 mei
De dag van de verplaatsing per bus en weer tijdelijk afscheid van Sjieuwke en Anneke.
Dat loopt dus goed evenals de bus de stad uit. Met politiebegeleiding, ook nu, lukt het ons om een circa 5 km lange stilstaande file rechts via de vluchtstrook te passeren. Je bent VIP of niet! Groot is het vermaak als we de touristenbussen gaan tellen die wel n de file staan.

Verder uiteraard een dag om door te komen. Ik type dit verslag, internet nog wat, met mijn smartphone als modem, op de Ipad. Als we de Griekse grens passeren is het weer uit met die pret. Ik kan dan mijn Turkse sim-kaart niet meer gebruiken. Toch handig. Ik ben nu weer aangewezen op de WiFi-voorzieningen in de hotels.
Verder een aflevering gekeken van een nieuwe serie, Nikita, en begonnen met de film The Kings Speech. Mooi zo'n Ipad.

Als laatste voor nu: we werken elke dag met een andere dagleider. Dat deed me al fietsend komend tot het volgende:

De dagleider is leider om te leiden
Laat het leiden van de leider niet leiden tot lijden.