We zijn Syrië uitgereden!

Dit verslag is bewust geplaatst op vrijdag 22 april, nadat we Syrië zijn uitgereden. Je weet maar nooit!

Maloula naar Homs 18 april 2011

De dag begint met toenemende spanning. We informeren naar de situatie in Homs. Omdat we een hotel hebben aan de zuidkant van de stad hoeven we de stad niet door om er te komen. We overleggen met elkaar om in ieder geval circa 10 km voor de stad te bellen naar het hotel of we kunnen aankomen. Ook voor vertrek hebben we al gebeld evenals naar de reisagent hier in Syrië.
Iedereen is het eens dat we kunnen gaan fietsen en het wordt een dag waarop we alle records gaan breken.
Niet nadat we de venijnige klim vanaf het hotel naar het noorden hebben gemaakt. Samen met Ivo spoed ik mij voorop zodat boven aangekomen ik bijna van iedereen nog wat youtube filmpjes kan maken. We hebben van het thuisfront begrepen dat dat zeer op prijs wordt gesteld! Zie dus op youtube naar films van hkestere.
Na de korte klim begint het afdalen naar Homs. We hebben een krachtige wind van schuin achter en het lukt ons om inclusief de langzamere gedeelten door dorpjes en de refereerde klim om na 120 km met een gemiddelde van 32,6 km per uur 10 km voor Homs aan te komen. We stoppen en Jan belt met het hotel. No problem wordt gemeld. Tegelijkertijd staan wij met een jonge man te praten die vertelt dat Homs deels voor het inkomend verkeer zou zijn afgesloten. Wat is waar, zeg het maar.
We besluiten toch gewoon door te rijden en komen uiteindelijk zonder problemen bij het hotel aan.
De afspraak is dat we in of om het hotel blijven. We voelen spanning in de reacties van het hotelpersoneel en ook in de onmiddellijke omgeving wordt niet zo spontaan gereageerd wat wel de vorige dagen en onderweg het geval was.
Gelukkig, of wellicht niet, kunnen we internetten. Via skype praat ik met Sjieuwke en Robbert. Wel hortend en stotend maar in ieder geval verstaanbaar. Het blijkt dat sms niet tot zeer moeizaam gaat en sommige van ons hebben nachts wel 10 keer hetzelfde smsje uit Nederland ontvangen.

Door de achterstand met foto en weblog en het lekkere bier lig ik pas laat op bed (half twaalf). Ik slaap nog maar net of ik word wakker van toeterende auto's en later via luidsprekers of megafoon oproepende geluiden. Wat ze zeggen versta ik niet maar als kort daarna geweerschoten, en heel wat, worden gevoerd krijg je toch wel kippenvel.
Het wordt even rustig, ik schat dat het geheel zich hemelsbreed drie tot vier kilometer van ons hotel zich afspeelt; maar het is moeilijk te schatten moet ik zeggen.
Omdat het daarna rustiger lijkt en ik geen gegil en/ of ambulances hoor probeer ik toch weer in slaap te komen rond 1 uur. Om half drie is het echter weer hommeles en dit keer intensiever; zowel wat door megafoon/ microfoon versterkte oproepen betreft maar ook de vele schoten die we horen. Het lijkt echt of we in een oorlog zitten. Jan, mijn kamergenoot, en ik staan tijden voor het raam maar we kunnen ( gelukkig) niets zien. Ik ga ook maar eens op de gang kijken of daar verontruste medefietsers zijn. Ik zie niemand. Kennelijk heeft iedereen dezelfde gedachte: blijf rustig en op je kamer. De volgende morgen vertelt Piet dat hij heerlijk geslapen heeft en wel even gedacht had dat het onweerde maar zich nooit heeft beseft wat zich werkelijk afspeelde.
Ik kan echt niet slapen en kijk op mijn Ipad of ik nog internetverbinding heb. Zowaar dat is er, maar ik schrik van een mail van Sjieuwke die ze net voor twaalf Nederlandse tijd gestuurd had en waarin ze waarschuwt voor de situatie in Homs zoals dat net op nu.nl werd gepubliceerd.

Om een uur of half vier is het rustiger aan het worden en uiteindelijk ergens tussen vier en vijf val ik in slaap om vervolgens om zes uur wakker te worden.
Ik sta maar op want om zeven uur hebben we ontbijt en om acht uur vertrek.
Met Jan bekijk ik nog het laatste nieuws en via Google Earth proberen we het klokvormig plein te vinden. Dat lukt ons niet. Ook de naam Al Saa krijgen we niet opgezocht. We nemen de Ipad mee naar de receptie. Het enige wat ze daar willen zeggen is dat het plein ten zuid-oosten ligt en ze wijzen globaal maar verdommen het om het exact aan te wijzen.
Later na het ontbijt besluiten we niet door de stad naar het Noorden te rijden maar via het westen, meteen zoveel mogelijk de stad uit en via een wijde boog rond de stad met 10 km extra fietsen onze route op te pikken.
Alle fietsers zijn het hierover eens en ook om zo snel als mogelijk weg te fietsen.

Homs naar Hamah, 19 april 2011

Na circa 5 km komen we bij een rotonde. Gegeven de gps rijd ik samen met Roelof voorop. We moeten rechtdoor maar aarzelen of we niet rechtsaf zullen gaan, omdat meteen op de rotonde en de weg door, mannen, gedeeltelijk voorzien van knuppels, bezig zijn een wegblokkade op te werpen d.m.v stenen en rotsen.
Maar dan zwaaien de mannen naar ons dat we door mogen fietsen en we worden allerhartelijkst toegewuifd. Met de billen dichtgeknepen fietsen we door de smalle ingang en laten opgelucht onze adem lopen als we iets verder zijn.

Verder gaat de weg naar Hamah zonder problemen. De 82 km worden met een snelheid van 27 km gereden en we zijn fan ook om 12.00 uur in jet hotel.
Een kolossaal hotel in een nieuw deel van de stad en vlak bij de noria's. Over de noria's heb ik in 2009 al geschreven dus genoeg voor nu; alleen de opmerking dat het water in de rivier zo laagstaat dat ze niet in werking zijn. Daarmee is tevens de sfeer die we vorige keer proefden wat verdwenen, temeer omdat we vanavond wederom in ons hotel blijven ondanks de sfeervolle verlichting aan de oevers van de rivier.
's Middags gaan we na de lunch wel even het stadje in. Verrassend is de enorm uitgebreide Soek. Bijna net zo groot als Damascus. Alle mensen die we tegenkomen even vriendelijk. Hier is heel wat minder spanning op straat dan Homs.
We wisten niet wat we mochten verwachten. Dit is immers de plaats waar de oude Assad in 1982 naar schatting circa 20.000 (maar de schattingen lopen uiteen) doden maakt van de moslimbroederschap door een belegering en daaropvolgend bombardement van een deel van de stad. Dat is iets heel anders dan de naar schatting 200 doden in Homs!

Hamah naar Idlib 20 april 2011

Vandaag weer een heuse etappe van 145 km met bijna 24 km per uur.
Onze Syrische chauffeur van de bus snapt er niets meer van. Waarom wij een route willen rijden over zeg maar provinciale wegen terwijl er een veel kortere route mogelijk is via de autosnelweg. Toch begrijpt hij nu dat we toch onze eigen gang gaan en werkt hij mee.
We hebben overigens niet het gevoel dat we deze keer een als chauffeur opererende lid hebben van de geheime dienst o.i.d. Dat was vorige keer echt anders.

Na circa 55 km komen we bij Apamea. Een plaats op een heuvel gelegen, dus weer even lekker omhoog beuken, waar een bijzonder fraaie zuilengalerij uit de Romeinse tijd is overgebleven met hier en daar uitstekend plaveisel. Een uitgebreid verslag kun je lezen op de centrale website.
Na 110 km wil de chauffeur ons weer op de vierbaansweg hebben. Wij kiezen echter voor de lokale weg, mooi door dorpjes en krijgen als beloning een schitterende lange klim met gemiddeld 5 tot 6% stijging en boven aan gekomen een schitterend uitzicht over het dal en naar boven de wolken op de bergkam. Jan, oud vliegenier, zal 's avonds uitleggen dat dit komt omdat het in Nederland nu zo weer is!
Ja je leest het goed. Wij gaan de komende dagen nog slechter en kouder weer tegemoet als het in Nederland (en west-Europa dus) zo blijft. Hoge druk daar veroorzaakt een cirkelstroom bovenlangs, dus koudere gebieden, die vervolgens via Polen en Rusland etc. via Turkije naar beneden draait en via westenwind dus ook in Syrië komt. Op grotere hoogte is het dus nu relatief koud hier en daardoor vermindert het opnamevermogen voor H2O. Lager lost het dan weer op dus vandaar boven het dal weinig tot geen wolken.
Het slechte nieuws is dat als jullie met Pasen mooi weer hebben wij waarschijnlijk in Turkije regen gaan krijgen en het koud gaat worden. Dus.......... Alvast prettige pasen en ik gun jullie best het mooie weer hoor.
Hopelijk heb ik goed opgelet bij de uitleg van Jan. Maar zo ongeveer zit het dus in elkaar.

De groep raakt steeds beter op elkaar ingespeeld, hetgeen niet betekent dat de emoties tijdens het fietsen niet behoorlijk op kunnen lopen. Toch wordt meestal iets later in een bilateraaltje de spanning weer weggenomen. Zo hoort het ook.

Inmiddels zijn we in het Hotel in Idlib. Ze lijken hier wel les te hebben gehad in het Oostblok voor de val van het gordijn. Ze presteren het zelfs voor onze groep van 16 met 8 man personeel er een kwartier over te doen alvorens een ieder zijn bier of frisdrank heeft.

Overigens komt er nog een groep vanavond van ongeveer dezelfde omvang van ons. Dat valt nog mee.
In Hamah in het nog veel grotere hotel waren we zelfs de enigen!
En in Homs was er ook heel wat capaciteit over.
Tot twee maal toe, in Homs en Hamah, vragen Jan en ik of de huidige omstandigheden te maken hebben met de lage bezetting. Meteen worden de hoofden naar neneden geslagen en er komt geen woord van hun lippen.

Over bezetting gesproken. Ik ben als accountant opgevoed met Starreveld. Bij een organisatie met capaciteitsbenutting zoals een hotel met kamers ging het om de beoordeling van vier dingen om goed inzicht te krijgen in de opbrengstenkant van de bedrijfsvoering:
De totale capaciteit,
De benutting van de capaciteit (bezetting in een andere terminologie dan de bezettig van het plein in Homs)
De prijs per eenheid
De incasso

Zo komt toch zomaar weer iets boven van een leven van 34 jaar bij PwC!

Naast het hotel staat een moskee. We worden om 04.15 uit onze slaap gehaald omdat op tijdstip de declamatie via de luidsprekers in de toren met meer dan 130 decibel begint.
Er zit niet anders op dan een kwartier te wachten, want zelfs 3 paar oordoppen zijn hier niet tegen bestand.

Morgen naar Aleppo en vrijdag naar Turkije.

Nog een paar observaties:
het landschap van Hama naar Idlib, dus noordwest Syrië is zeer groen. Er worden veel groentes en graan verbouwd en op de hoger gelegen gedeeltes staan olijfbomen. Dit alles is mede mogelijk door een zeer goed en verspreid irrigatiesysteem.

Verder wordt er ontzettend veel gebouwd in deze streek. Hoewel de kwaliteit van de huizen beslist niet kan wedijveren met ons, is het toch indrukwekkend om te zien hoe hier de economische ontwikkeling is en in een hoog tempo. Ook heel wat scholen met veel in uniform gestoken kinderen en onderweg worden we dan ook regelmatig in het Engels aangesproken door hen. Echte conversaties met de jongetjes, want meisjes blijven op afstand en houden hun mond, kun je niet hebben maar toch is er een beperkte woordenschat.
Zou Assad met zijn regime niet er zijn maar meer liberaal, dan zou dit mogelijk wel eens een zeer belangrijke economisch ontwikkelde streek kunnen zijn of worden voor een grote regio.
De mensen zijn uitermate vriendelijk. Van de spanning in midden Syrië merk je hier helemaal niets. Geen stijve gezichten en nauwelijks zwaaiende mensen. Hier wordt geroepen, gezwaaid en gelachen.