Een emotionele periode

Denizli Usak 30 april
171 km in plaats van gepland 138

Een oranjedag die langzaam verandert in een Murphydag

Ik ben voor de verandering maar weer eens vroeg wakker, zes uur. Afgelopen avond pas om een uur of twaalf in slaap. Het was dus heel gezellig gisteravond, maar dat was alleen aan vier van de groep gegund. De rest was evenals het grootste deel van de Rotarians van Denizli al lang weg. Onze mensen slapen en van de Rotarians kan ik het niet zeggen. Opvallend overigens dat ook hier door goed opgeleide mensen zo weinig Engels gesproken wordt.
Ik heb uiteindelijk op de dansvloer gestaan en met twee Turkse vrouwen gedanst evenals met een hele groep gasten die ook de Turkse muziekavond bijwoonden. Uiteraard verbroedert het dansen maar vooral het meedrinken van de Raki.
Niet te gek veel want ik moet vandaag immers een moeilijke etappe rijden.

Vlak voor het slapengaan had ik mijn oranje schoenentas nog in 20 repen geknipt die ik samen met Jan vanmorgen heb geknoopt voorop de fietsen. Een beetje oranjegevoel wat er uiteindelijk ook in resulteert dat we voor het vertrek het Wilhelmus zingen op het bordes.

Aan het ontbijt vertelt een van de deelnemers die al in de stemming is nog een raadsel ( moet kunnen voor mijn lezers, denk ik):
Welke beer hoort er in het volgende rijtje niet thuis?
Bruine beren, ijsberen en masturberen?

Het antwoord komt later in dit verslag!

De eerste 30 km gaan geheel volgens plan en zijn dalend tot vlak. Dan begint de ellende. De door ons uitgekozen route blijkt te zijn afgesloten, dus we moeten omfietsen. Geen probleem volgens de politie, maar door de beperktheid van het wegennet (met min of meer asfalt) blijkt de omweg er uiteindelijk in te resulteren dat we 33 km meer rijden.
We gaan door echt schitterende gebieden, heeft wel wat weg van Frankrijk en Zwitserland de Jura en boven het meer van Genève.
Prachtig is ook dat alles zo groen is en ook de bermen vol staan met bloei.
Het venijn zit hem in het tweede deel. Helemaal opgetogen zijn we van de mooie weg die door het glooiende landschap gaat met de vele vergezichten. Dan komen we in een gebied waar we een heuvel/bergrug over moeten en blijken er drie venijnige klimmen en afdalingen te zijn. We lezen tot drie keer toe een waarschuwingsbord dat het hier gaat om hellingen van 10% In de praktijk meten wij met onze gps-apparaten echter tot 15%
In de eerste afdaling gaat het mis. Margriet gaat door nog niet verklaarbare wijze tegen het asfalt. Omdat de ambulance zoals hier in Turkije gebruikelijk, met ons mee rijdt, is eerste hulp meteen beschikbaar. Joost, onze gepensioneerde huisarts fietser, kan niet veel doen dan ondersteunen dat ze naar het ziekenhuis moet omdat haar gezicht gehecht zal moeten worden.
De schrik in de groep is groot.
Ondertussen waren er al een tweetal fietsers in het busje van de gendarme gaan zitten omdat het allemaal wat te zwaar is. Een van die twee is Can, een Turkse fietser die vandaag voor het eerst meerijdt. Hij heeft in 2009 ook het Turkse deel van de toch meegefietst. Al bij de eerste echte beklimmingen van 4 tot 5% bleek hij niet mee te kunnen komen. Slecht voorbereid dus.
Maar we zijn dus aan het fietsen,met de volledige overgebleven groep van 16 man, en dan worden we tegengehouden door de politie die aangeeft dat iemand van onze groep is gevallen en ook door een ambulance zal worden vervoerd naar het ziekenhuis. Wij snappen er niets van want er rijdt toch niemand meer achter ons?
Het blijkt echter Can te zijn die op de top van een van de heuvels is uit gestapt en dacht alleen verder te kunnen fietsen. Wat er gebeurt is weten we niet, maar het nieuws is slecht. Buiten bewustzijn en 's avonds is dat nog steeds het geval.
De groep is behoorlijk aangeslagen en komt in mineur stemming aan bij het onderkomen. Er staat iemand met bloemen klaar, maar ze begrijpen hoe we ons voelen, dus dat is in een minuut gepiept.
We kijken naar het voorwiel van Can, de restanten van zijn fiets zijn hier naar toe gebracht. Alle spaken eruit en de velg dubbel geklapt. Wat er is gebeurd is, ook hieruit is het niet vast te stellen.
Later in die avond blijkt hij nog steeds buiten bewustzijn te zijn.

Inmiddels is een bus gehuurd voor morgen en gaan we in ieder geval later weg en maximaal een halve etappe fietsen.
Gelukkig is Margriet weer in ons midden, behoorlijk gehavend en nog niet geheel uitgewerkte verdoving en pijnstillers maken dat ze nog relatief vrolijk is.
Zeven hechtingen door gelukkig een plastisch chirurg. Ze weet zelfs iets te eten, vooral soep.

Wie na dit verhaal nog de oplossing wil weten van het raadsel:
De bruine beren horen er niet in thuis, immers voor de anderen moet je zelf iets doen!

Usak Tavsanli 1 mei

Wat teneer geslagen zit de groep te ontbijten. Het dagelijks ritme wordt verstoord, maar we hebben hier gisteren al toe besloten. Wat als de situatie van Can nog slechter is geworden? Gaan we dan vandaag überhaupt fietsen? Hoe moet het dan verer met de aangekondigde feestelijkheden in Bursa en Istanbul?
Can zijn vrouw is 's avonds laat gearriveerd en nog naar het ziekenhuis geweest. Can werd kunstmatig buiten bewustzijn gehouden.
Gelukkig blijkt in de loop van de ochtend het toch beter te gaan. Can is bij kennis en kan weer wat praten, eten en drinken.
Opgelucht vertrekken wij om 11 uur met de bus die ons halverwege de route brengt bij een overblijfsel van een tempel ter ere van Zeus. Toch moeten we nog 70 km fietsen.
Na de extra km van gisteren compenseert dit in ieder geval iets.

Het blijkt weer eennrit door prachtige heuvelachtige gebieden. Overigens hadden we bij de tempel ook nog zicht op besneeuwde toppen. Helaas is het weer nog niet zo mooi dat er een mooi plaatje van kan worden gemaakt.
Later die middag wel bij mooie stuwmeren en schitterende afdalingen.
Hoewel we hadden afgesproken met zijn allen, na het gebeurde van gisteren, rustig te fietsen, gaan toch bij de afdalingen letterlijk de remmen weer los. Een enkeling is nog wat behoudend, angstig zou ik het niet willen betitelen, maar bij de overigen lijkt het gebeurde met Can naar de achtergrond te zijn verdwenen. Nu hebben wij ook in Jordanië met snelheden tussen de 70 en 80 gefietst en zijn we van ons zelf overtuigd dat we goed kunnen koersen, dus we gaan gewoon, incluis mijzelf.
Heerlijk en ook de klimmetjes gaan nog steeds lekker. Weer van die kuitenbijters van meer dan 10%.
Als we het plaatsje binnenrijden worden we door het centrum, uiteraard weer met de nodige politie, rond geleid. Het is hier een ontspannen sfeer met veel mensen op terrassen. Heerlijk, het is nog geen vijf uur dus dat zien wij ook wel zitten.
Maar.........dan worden we het stadje weer uit geleid en blijken we 7 km verder te worden ondergebracht in weer zo'n eenvoudige overnachtingsunit van een opleiding. Waar ze in opleiden weet ik niet, heb ook niet de puf een zin om daar naar te vragen.
Robert Boon is jarig en de plaatselijke Rotary is zo vriendelijk geweest om bier en wijn in te slaan. Dat hebben ze in de locatie zelf niet.
Het wordt een vrolijke boel, temeer omdat Joost en Ivo een stukje hebben bedacht die vooral door Joost wordt opgevoerd. Hij beeldt de Emir van Mekka uit die door Beatrix is gevraagd ook aan ons gezelschap in het kader van de lintjesregen een bezoek te brengen. Vervolgens worden de drie organisatoren een alternatief lintje omgehangen.
Verder wordt spontaan voor Robert gezongen.
Met een zevental (van de oude hap van 2009) drinken we daarna nog Raki op Robert zijn kamer. Dat wordt morgen maar weer zien, we hebben dan ten slotte een zware etappe met veel hoogtemeters.

Wat nog opvalt is dat we echt door landbouwgebieden rijden. In Exloo houden we een schaapskudde in stand. Hier kun je overal genieten van schaaps-, koeien- en geitenkuddes met hun herders. Opvallend is ook dat we geen jonge vrouwen lijken tegen te komen. Of ze zijn vertrokken maar wat waarschijnlijker is dat ze zich hier kleden als onze grootouders en dan nog erger. Veel vrouwen werken ook op het land. Dit is beslist een ander en veel armer deel van Turkije dan bijvoorbeeld de kuststreek en wat we naar verwachting de komende dagen zullen zien in Bursa en Istanbul.


Tavslani Bursa 2 mei
Vandaag een schitterende dag met 137 km en uiteindelijk 1500 hoogtemeters. Dat laatste valt mee want we hadden meer dan 2000 gepland. Sommigen hadden dan ook slecht geslapen met dit vooruitzicht. Je merkt nu ook dat vermoeidheid bij een aantal een rol gaat spelen.
Het blijkt mee te vallen omdat we weliswaar iets meer fietsen maar deels een andere route. Onze geplande route was deels niet goed berijdbaar door het ontbreken van asfalt. Watjes met hun racefietsen! Overigens heb ik nu ook 25 mm banden i.p.v. 37 mm waar ik mijn normale tourtochten mee rijd, dus of ik het had gered is eerlijkheidshalve ook maar de vraag.
Nog steeds is een antwoord moeilijk te geven op de vraag wat ik nu leuker vind, alleen of met zijn twee en nu in een groep van 20 man. Duidelijk is dat je nu enorm moet oppassen als je in een groep rijdt en daardoor iets minder bewust kan genieten van de omgeving. Ook is het moeilijker te stoppen voor een fotomoment. Anderzijds is het leuk om met anderen te praten, elkaar op te naaien met het klimmen en afdalen.
Toch zal ik meer lange afstanden fietsen in de toekomst alleen of met twee of vier man.
Niettemin ben ik ook blij dat ik dit mag doen en dat ik deze geweldige hobby drie jaar geleden heb ontdekt. Daarbij is het meegenomen dat ik kennelijk een natuurtalent ben in het omhoog fietsen de berg op. Ik kan in een redelijk constant tempo omhoog gaan en ben dan wellicht niet de eerste maar wel redelijk fris. Alleen, zoals eerder gezegd, kan ik niet tussendoor een sprintje trekken. Maar ja moet dat dan?
Overigens vandaag weer prachtige wegen. Mooi!

Bursa blijkt een miljoenenstad te zijn (2,5 mio inwoners) en je merkt het meteen als je de stad binnen rijdt. Veel moderne winkelcentra met veel Westerse ketens zoals Mediamarkt, Carrefour, Baugarten en Burgerking.
Later op de avond eten we in een restaurant in een shoppingmall. Alle westerse kledingmerken zijn er vertegenwoordigt evenals alle horlogemerken etc. Een immens complex van allerlei kleine en grotere winkels en geen leegstand te bekennen. De vrouwen lopen hier modieus gekleed. Hele hoge hakken is hier echt in! Vraag niet hoe ze er op lopen, maar ze bewegen zich voort. Het voelt echt Europees aan hier.

We hebben weer de nodige vaantjesuitwisseling. Vanmiddag werden we overigens ontvangen in een locatie waar twee mannen ons toespraken. De ene de voorzitter van een Rotaryclub hier, de andere blijkt de burgemeester van deze stad! Omdat ze Turks spraken en er geen vertaling werd gegeven zitten wij er maar wat bij maar applaudiseren als ze klaar zijn.
Ik zal proberen iets daarvan op een youtubefilmje te zetten. Dus klik maar op youtube en de naam hkestere en kijk naar de filmpjes van de laatste dagen.

Morgen naar Istanbul. Sjieuwke is vanavond samen met Anneke daar gearriveerd. Dus mijn volgende verslag zal ik niet eerder typen dan donderdag als we de verplaatsing per bus krijgen van Istanbul naar Thessaloniki in Griekenland.
Overigens gaan we in Griekenland echt de zwaarste etappes fietsen. Maar dat is pas eind van de week dus ik ga maar eens slapen.