Het dieptepunt

Een onvergetelijke rit van Aqaba naar het noorden door de woestijn. Maar voor deze dag te beschrijven, eerst nog even naar de dag daarvoor:

Petra naar Aqaba, 10 april 2011

Vandaag gaan we verder de Kings Highway naar het zuiden tot het punt waar de weg uitkomt op de Dessert Highway, de vierbaansweg die van Amman naar Aqaba voert.
De klim uit Petra is zwaar maar weer mooi met schitterende vergezichten. Het schathuis van Petra kun je van bovenaf niet zien evenmin als het grootste deel van de totale oppervlakte van graven etc. Dus geen wonder dat het pas zo laat ontdekt is. Echter de rotsmassieven zijn adembenemend om te zien, of ligt dat aan de klimpartij dat de adem wat kort is.
Het landschap verandert naar het zuiden van grillige rotsen en bergen naar meer glooiend en langzaam woestijnachtig. Vervolgens echt woestijn eerst roodgekleurd, dan meer geel en verder op in de buurt van Wadi Rum weer met veel rotspartijen. Vervolgens van 700 meter naar beneden Aqaba aan de uitloper van de Rode Zee door een brede kloof. Maar die kennen we nog van 2007.
In Aqaba worden we weer uitermate hartelijk ontvangen door een aantal Rotaryleden en hebben een receptie op het dak van het hotel bij het zwembad. Er wordt Sushi bij de borrel gegeten. Ik denk aan het artikel in de krant dat Sushi door de kernramp in Japan (en hier wellicht) beter niet meer kan eten. Ik besluit daar maar niet aan te denken want ik heb, net als alle anderen, honger na 130 km fietsen.
Verder die avond eten met pizza, pasta en de nodige heerlijke Jordaanse wijn.

's Avonds ga ik nog even het stadje in om te pinnen en een fluit te kopen in een sportzaak. Een fluit? Ja, een fluit. Er is maar een fluit in het peloton. Een keer fluiten is opstellen, twee keer is vertrek en tijdens het rijden drie keer fluiten is stoppen. Echter er is ook behoefte aan communicatie als er achterblijvers zijn of dreigen te komen. Dan kun je ook de fluit gebruiken om de voorsten, die altijd haast hebben, te waarschuwen dat er iets aan de hand is. Tot nu toe werd er geroepen en zoals dat gaat in communicatie tussen mensen: na drie keer doorgeven kan niemand er meer een fatsoenlijk verhaal van maken.

Aqaba naar Feynan Eco lodge 12 april 2011

Zoals de titel al aangaf vandaag door de woestijn. Tussen de bergruggen van Israel en Jordanië ligt een brede strook van Aqaba tot aan de Dode Zee. Een strook woestijn met hier en daar toch wat groen. Dat zijn dan bijvoorbeeld palmenkwekerijen. Dicht bij de Wadi's die we passeren is er zelfs mee landbouw door het water dat via de Wadi's uit de bergen wordt afgevoerd ( zeer mondjesmaat). Maar verder veel zand en later ook heuse duinen en kamelen. We hebben een krachtige wind. Meestal mee maar ook af en toe van opzij. De morgen begint goed met 5 lekke banden binnen de groep. Zelfs een met de Marathon Plus band waar ik ook op rijd. Hoe kan dat, want zelfs een punaise is niet in staat tot lekrijden. Na de tweede lekke band bij de rijder met die banden komen we erachter. Het is niet de band maar het velglint welke niet opgewassen is tegen de enorme hoeveelheid Bar waarmee de fietser rijdt. Een pak valt van mijn hart, gelukkig is het niet de band, welk soort ik ook op mijn fiets heb.
Vandaag 160 km gefietst met circa 25 km gemiddeld. Niet slecht voor deze club (bijna) pensionados. Dat onze fietsen nog even een paar keer gezandstraald worden nemen we maar voor lief. Vanuit de verte zie je de wervels groeien en een aantal keren lijkt het heel mistig op de weg. Dat is dus zand.
Met knarsende tanden van dit zand en de oren vol ( iets overdreven) komen we uiteindelijk bij de receptie van de lodge. We zijn naar de bergen toegereden. Waren we op minus 80 meter NAP zitten we nu weer op plus 100. Een schitterend landschap zien we voor ons. We mogen dat verder aanschouwen gedurende de 7 km lange rit over een met rotsen bezaaide weg. Gelukkig met vierwiel aangedreven auto's. We komen langs een oude romeinse vesting waarin we nog muren van stenen kunnen onderkennen.
Dan komen we bij de Eco-lodge aan. Gebouwd en beheerd vanuit Eco-principes, dus eigen waterputten, geen elektriciteit behalve in de badkamer vanuit generatoren die via zonnewarmte worden gevoed. Gelukkig heerlijke warme douche ook via zonnewarmte verkregen. Verder waxinelichtjes op de kamer en geen vlees bij het eten. Hoewel redelijk smaakvol gaat dat wel erg ver vind ik. Waarom zijn kippen eigenlijk niet thuis in het eten?q De Eco-gedachte?
Deze lodge is ongeveer 3 tot 4 uur lopen van Dana, het plaatsje waar we afgelopen week waren en ligt dus aan dezelfde Wadi. Veel mensen lopen dus ook deze track en jammer dat wij daar geen tijd voor hebben.

Vanavond kregen we het bericht dat we woensdag in Amman ontvangen zullen worden door een lid van de Koninklijke familie: een prins die de broer was van de overleden Koning Hoessein en dus oom van de huidige koning.
Maar daarover schrijf ik later.

Feynan Eco lodge Wadi Mudjeb Lodge 12 april 2011

Het dieptepunt!

Vandaag hebben we letterlijk het dieptepunt van onze tocht. Het zijn allemaal hoogtepunten, dit dieptepunt ook, dus alles is betrekkelijk. Ons hoogtepunt is het diepste punt welke we vandaag al fietsend bereiken. De Dode Zee op ca. min 420 meter NAP. Na het vertrek uit de Fuynan lodge, weer eerst met de fourwheel wagens en de terugblik naar de bergen die door opkomende zon en bewolking een zeer diffuus aanblik geven, beginnen we bij de receptie aan de lange afdaling van deze dag, 125 km naar Wadi Mudjeb. In een betrekkelijk rustig temo van 25 tot 30 km per uur peddelen we al kwetterend met elkaar door het landschap. Opvallend is dat we plotseling met een behoorlijk verval te maken krijgen van-300 naar - 200 meter NAP. Het einde van de woestijn en het begin van een redelijk groene omgeving. Het is te merken dat het water altijd naar het laagste punt stroomt. Geholpen door heel wat drainagebuizen wordt er hier akkerbouw beoefend. Meteen zien we de watermeloenen, tomaten, komkommers lamgs de weg in de stalletjes of zomaar met gestapeld.
De 2009-gangers beginnen inmiddels hun sterke verhalen te vertellen over de meest zware etappe van toen: de klim vanuit de Dode Zee naar Al Karaka ( van -400 Naar + 1000 meter bij een temperatuur van 40 graden). degenen die het toen gehaald hebben kunnen een grijns niet onderdrukken; degenen die toe moesten afstappen omdat het allemaal wat teveel werd kijken toch met genoegen terug en doen vrolijk mee aan de stoer doenerij.
Als we de afslag van Al Karak net gepasseerd zijn gaan we lunchen bij een plaatselijke uitspanning en winkel. Het is een ontspannen sfeer. Dan opeens: hoi Pappa. Er stopt een hele bus met het lijkt wel Bavaria- meisjes. Een stuk of 12 en als eerste de dochter van Joost, Julia. Zij blijkt hier in het kader van hun lustrum van hun jaarclub een dikke week ook in Jordanië te zijn. Joost was al zeer benieuwd of het zou lukken haar nog te ontmoeten en ziedaar. De begeleidende politie, gids en ambulancepersoneel kijken het allemaal glimlachend aan. Wij vertellen hun dat we maar een bus frisse meiden hebben opengetrokken, maar toen werd het verhaal te gortig. Wat wil je ook met die groep overwegende pensionado's?
Na dit vrolijke intermezzo stappen wij weer geheel opgefrist en ontspannen op onze tweewielers voor de laatste 30 km.
In Wadi Mujeb aangekomen blijkt het te gaan om schitterend apart staande huisjes met bordes en vrij uitzicht op de Dode Zee. Na heerlijk gespartel in de zee met de nodige hilariteit vanwege het eendje-effect blijkt na het douchen bij elk huisje een waslijn te zijn gespannen en hangt er een bonte verzameling wielerkleding en overige kledingstukken te drogen. Jawel ook de mannen weten hier precies hoe het moet.

De dagleiders waren Henk Holstein en Geert Jan Olsder. Een import en een Export Groninger. Toch wisten ze afgezien van wat Gronings op zijn tijd in heldere en klare taal duidelijk te maken wat ze wilden. Dus het ging goed!

Nog even de statistieken na zes dagen fietsen:
We hebben nu totaal 650 km gefietst met volgens mijn fietscomputer een berekend Calorieën verbruik van 24.000. Trek daar maar iets van af want het is een ruwe calculatie, maar we zitten ruim boven de 20.000. Dus dat we heel wat eten ( soms proppen) is niet verwonderlijk.