Afscheid Syrie met spekgladde wegen, Gaziantep

Idlib naar Aleppo, 21 april 2011

Vandaag een relatief korte etappe van ca 65 km. Bewust omdat we dan een middag en avond in Aleppo kunnen besteden. Ver voor twaalf zijn we er dan ook, onderweg heerlijk babbelend met elkaar, koffie drinken bij een stalletje waar de koffiezetter bijkans overspannen wordt van de grote bestelling, en genietend van het fraaie rustige groene heuvelachtige landschap.
Onze kamers zijn uiteraard nog niet alle klaar. We slapen in een eenvoudig dus budgethotel. De bagage en de fietsen moeten we omhoog langs een smalle trap sjouwen. De bagage naar de kamer en de fietsen naar het dakterras.
Geen wifi, maar ze gaan wat regelen!

De middag brengen we wederom zeer ontspannen door in de binnenstad. Een bezoek aan een grote moskee, maar uiteraard kleiner dan in Damascus, en dan begin je te vergelijken. Dan maar naar de Soek. Deze is echt zeer fraai en beantwoordt aan hetgeen men zegt: de mooiste in het Midden-oosten. Daarna gaan we naar de majestueuze citadel, een groot kasteel/fort gelegen op een heuvel en alleen te betreden via een zeer grote stenen brug.
Maar dan begint weer het vergelijken. Is het nu groter of kleiner dan Krak de Chevalier? Is Krak niet beter in takt en meer authentiek?
Niettemin blijft het fascinerend te zien hoe men zo rond de twaalfde eeuw dit allemaal heeft weten neer te zetten. Deze citadel is niet door de kruisvaarders gebouwd maar juist tegen de invaders.

Met enige moeite kunnen we eind van de middag eindelijk een biertje te drinken op het terras van het luxe hotel naast ons. Dit hotel ga ik nog tweemaal bezoeken, blijkt later.
Op het dakterras van ons hotel hebben ze wifi, zeggen ze. Het blijkt de wifi van het hotel tegenover te zijn , maar we krijgen wel gratis het password. Alleen.......het signaal is te zwak. Daarop besluit ik met mijn Ipad onder mijn arm maar te doen of ik gast ben van het andere hotel. Met mijn smartphone kan ik de sterkte en richting van het signaal meten en zo nestel ik me op een stoel in de gang van de vierde etage. Een paar Duitse gasten kijken me wat vreemd aan, maar ik zeg vriendelijk Gruss Gott en tevreden lopen ze door.

Na het eten en een bezoek aan de Armeense wijk met een schitterende kerk, waar mooi gezongen werd i.v.m. Het lof op Witte Donderdag, herhaal ik deze truc later nog eens en ga dan maar slapen.
Geen spanningen hier in Aleppo, althans voor ons niet waarneembaar.

Aleppo, grens Syrie-Turkije, Gaziantep, 22 april 2011

Met het strakke tijdschema voor vandaag willen we om zeven uur ontbijten. We witten allemaal klaar maar.......geen ontbijt. Om kwart over zeven staat er een schaal met gekookte eireren, dus daar beginnen we maar aan. Om half acht komt er iemand binnen gerend met brood en dan volgt een vrolijke chaos van alles klaar zetten.
Niet verwacht maar we presteren het toch om acht uur klaar te staan.
Het is koud, bewolkt en driegend.
We fietsen de nog rustige stad uit en dan begint het. Het regent enigszins. We besluiten onze regenjasjes aan te trekken en ik monteer mijn plastic spatbord. Want zonder rijden in regen is zowel voor mijzelf als mijn achterligger bijna niet te doen. De racebanden hebben minder opspattend water maar ik heb meer profiel.
Dan begint het echt te gutsen en al snel voel ik het water in mijn schoenen komen. Koud en natte voeten en het ergste: spekgladde wegen. Een tweetal vindt het onverantwoord en stappen met fiets en al in de bus. De rest rijdt dapper door.
Na een uurtje mindert de regen, zijn we door en door nat en zeer koud, maar is de weg niet zo spekglad meer omdat alle zand, olie en weet ik veel nog meer wat voor stoffen er zijn afgespoeld. We besluiten ons warm te rijden en vervolgen met een vaart van 28 km met schuine tegenwind als een heus peletonnetje.

Ver voor twaalf hebben we de 60 km naar de grens afgelegd. Dan begint het. Eerst de Syrische grens over. Dat loopt allemaal helemaal voorspoedig wat paspoorten etc.betreft. Echter, we hebben 600$ betaald bij het inkomen van Syrië voor de fietsen als deposit. Die willen we graag weer terug. Dat doen Jan en Catrien. Zij hebben ongeveer drie kantoren gehad, sommige wel twee of driemaal, dikke stapel papieren en overal gewichtige mannetjes in elk kantoor die allemaal wat moeten doen.
Dus op het moment dat zij terugkomen is de rest totaal verkleumd.
Dan verder naar de Turkse grens en daar het gedoe van visum kopen. Maar het gaat allemaal redelijk vrolijk, we staan droog en zingen spontaan Tulpen uit Amsterdam.
Gelukkig hebben onze fietsen geen motorkap en bagageruimte. Ben je met de auto dan moet alles open en wordt er nauwgezet gecontroleerd.

Als we de grens doormogen staan daar Leo, Johan, onze Israelspionnen, en een nieuwe fietser, Hugo de zoon van Leo.
De nodige omhelzingen en ook een aantal dagrijders uit Gaziantep.
We moeten dan nog 70 km door een opvallend fris landschap, redelijk schoon en goed gebouwde huizen. Een welgestelde streek met veel landbouw.
Gaziantep blijkt een stad et meer dan 1,3 miljoen inwoners.
We hebben politiebegeleiding, een ambulance en in de stad zelf ook nog motoragenten en veel verkeersregelaars. We mogen dan ook 5 km lang door de stad fietsen door alle stoplichten. Dat voelt weer vertrouwd!
We worden bij het gemeentehuis ontvangen door het stadsbestuur onder aanvoering van de burgermeester, de plaatselijke rotaryclubs en door het gezelschap van de partnerreis. Vijf fietsers scheiden zich vanavond van onze groep af, incluis Jan mijn slaapmaatje.

Na de nodige foto's, toespraakjes etc. Mogen we naar onze slaapplaats. Het blijkt te gaan om een onderkomen in een overheidsgebouw. Helaas hebben ze niet op dit weer gerekend met 15 graad (we zijn jaloers op jullie daar in Nederland) en dus staat de verwarming niet aan. Door en door koud ga ik gauw onder de warme douche. We hebben een half uur want dan worden we opgehaald voor het diner.
Door allerlei miscommunicatie gaan we te laat weg en worden we door de chauffeur ook nog naar het verkeerde restaurant gebracht. Uiteindelijk komen we een uur te laat in het restaurant aan waar de rotaryleden en de partnerreis mensen al aan lange tafels zitten. Wij mogen aanschuiven aan een tafel aan het eind. We missen later dus totaal welke toespraken worden gehouden, maar ook en dat is verrassend missen we ook conversaties met de Rotaryleden en niet alleen vanwege de "tafelschikking" maar ook omdat de meesten nauwelijks Engels of Duits spreken.
Niettemin wordt het gezellig, mede door wat aangerukte flessen wijn, en gaan we opgewarmd naar onze slaapplaats. Ik heb geen maatje vannacht dus het andere bed gebruik ik maar voor de inhoud van mijn tas. Een beetje herschikken moet af en toe

Uiteraard was er een vaantjesuitwisseling.

Gaziantep Urgup 23 april

Vandaag de eerste grote verplaatsing van deze toer, maar niet voordat we Gaziantep hebben bekeken.
Ook een groot kasteel op een heuvel, welke we alleen van onderen bekijken. Verder een oude kerk, welke na de vlucht van de Armeniërs na de eerste wereldoorlog later werd gebruikt als gevangenis en sinds 1990 ongeveer als moskee.
Verder de kopermarkt bezocht. We hoefden niet zo nodig meer naar de Soek maar dit is toch anders, evenals de sfeer in de stad. Hier ook veel vrouwen mes loshangend haar. Ik koop een pepermolen en later pistachenoten. Ik maak een foto van het winkeltje incluis aardige mevrouw en prompt mag ik met haar op de foto.

Sommigen laten hun schoenen poetsen. Opvallend zijn dat de deelnemers die later weer hun partner zullen treffen.
Dit verslag is wat lang omdat ik het in de bus kan typen. Mooie landschappen en heuvels/ bergrug waar we door gaan. Ook nu weer het gevoel het aan je voorbij te zien gaan zonder er echt van te genieten. Velen slapen ook in de bus.
Dus morgen gelukkig fietsen, echter......waarschijnlijk regenbuien zoals nu onderweg ook.
Later tegen zessen klaart het op en we rijden tussen de besneeuwde bergen door op de hoogvlakte. Werkelijk schitterende landschappen die kunnen wedijveren met Zwitserland.