Hoezo Turkije warm?

Urgup Aksaray 24 april

Gisteravond dus geen feest. Wij werden als fietsers van ons onderkomen naar een luxe toeristenhotel gereden en mochten daar meegenieten met het buffet. Wij zitten niet in Urgup zelf maar in een ander plaatsje, 10 km verder. De partnergroep incl. De vijf fietsers zitten dus te ver om samen iets te doen.
Wat opvalt is het ontzettend aantal hotels, shops e.d. Vanmorgen om zeven uur blijkt waarom. De lucht ziet bijna zwart van de luchtballonnen. Of eigenlik grijs oet ik zeggen, want dat zijn ze van een afstand. We zitten in een toeristisch belangrijk gebied, Cappadocia geheten. Een gebied met karakteristieke rotsen waar kerken, woningen etc. zijn ingebouwd/ uitgehold. Wij fietsen om negen uur daar naar toe na eerst de eerste paasdag te zijn begonnen zonder gekookt ei. Hebben we tot nu alle dagen eieren gehad en nota bene deze dag lukt het niet. Overigens zal Jack, onze chauffeur die in Amman, de tweede keer daar, zich bij ons heeft gevoegd, het later helemaal goedmaken met gekleurde marsepeinen eieren die hij uit Nederland had meegenomen en zorgvuldig had bewaard voor deze dag.
Na 10 km fietsen komen we in de toeristische gekte. Asfaltweg omhoog voor de touringcars tot voor de ingang van dit openluchtmuseum. Drommen toeristen die achter hun gids aan de verschillende plekken bezoeken. Een mooi gebied, zeker een must als je in de buurt bent. We hebben geen spijt dat we hier even rondlopen. Maar niet te lang. We fietsen ook nog naar een ander panoramapunt en daarna, het is gaan we alweer naar de lunch in weer zo'n hotel met buffet.
We hebben geluk deze ochtend met het weer. Zonneschijn, dit tegen de weersverwachting in. Maar we zitten nog niet te lunchen of de donkere wolken pakken zich samen en het begint enorm te waaien. Niet uit het oosten zoals vanmorgen maar uit het westen.
Na vaantjeswisselen gaan we rond half een op de fiets voor onze rit naar Aksaray. Het is net droog, de straten nat en later krijgen wij daar ook weer mee te maken. Het wordt overleven. Want met sijknatte schoenen, een redelijke zijwind die af en toe achter maar ook voor komt en een temperatuur die zelfs tot vier graden daalt, is het beslist verstand op nul en blik op oneindig. We moeten na de 20 km van vanmorgen nu nog 100 km wegtrappen. Na 65 km is iedereen zo verkleumd en regent het nog zo dat we schuilen bij een voormalig tankstation, geheel verlaten en verlopen. We eten de bananen maar hebben meer behoefte aan iets warms. Een groot aantal voelen hun tenen nauwelijks meer, incluis ikzelf. We gaan maar springen en zingen om de bloeddoorstroming naar de voeten wat op gang te krijgen. We moeten verder en moeten ook om zes uur in Aksaray aankomen voor een ceremonie. Nu ben ik de laatste drie jaar aan het proberen om alles wat moet te negeren of om te buigen naar mogen. Ik mag dus verder en straks nag ik dus genieten van de ontvangst die de plaatselijke Rotaryclub voor ons in petto heeft.
Omdat het nu mogen is geworden fiets ik wat vrolijker verder en zowaar het wordt ook nog droog. Bij 80 km zijn we nog zo op tijd dat we thee kunnen drinken in zo'n toeristending langs de weg. Ze zetten daar voor ons een straalkachel neer en met een aantal zitten we lekker met de benen omhoog en blote voeten bij de stralingswarmte te genieten.

De intocht in Aksaray is weer van ouds. Veel, heel veel politie en een ontvangst op het centrale plein met krans leggen ( eigenlijk plakkaat) voor het beeld van Ataturk.
Bij het spelen van het volkslied staat het hele plein strak in het gelid.
Gelukkig 's avonds geen programma. Maar we zijn wel moe en met het vooruitzicht van de 160 km etappe van de volgende dag naar Konya maken we het niet te laat.

Aksaray Konya 25 april

Tja wat moet ik zeggen over de dag zelf?
Een etappe over de vlakke hoogvlakte, constant op 1000 meter hoogte, over een vierbaansweg. Gisteren sprak ik over verstand op nul en blik op oneindig. Zo'n dag wordt het ongeveer. Maar wel met veel gepraat met de andere fietsers.
We rijden zeer gedisciplineerd. Alleen bij de enige beklimming van de dag gaan de remmen echt los. Dat moet ook wel want bij elkaar houden doe je dan niet. Kan nog steeds prima meekomen, maar toch het sprinten bergop blijft moeilijk voor mij. Geef mij maar een 10 km langer klim met een percentage boven de 5%.

Na 80 km lunchen we bij een kratermeer waar de temperatuur van het water 60 graad is, zegt men. We kunnen er niet bij, maar ik zie geen damper vanaf komen. Niettemin een mooie plek ok even uit te rusten want we koersen, kun je wel zeggen, met een gemiddelde van 25 km. De lunchplek geeft nog wel 8 km fietsen extra, maar de groep doet dat graag.
De grote moeilijkheid is dat we om 6 uur net voor Konya worden verwacht door de RC daar. Er is ook pers aanwezig. Er rest ons niets anders dan een uur in een restaurantje te wachten, gelukkig met lekkere koffie en thee en chocolade.
We fietsen na de begroeting Konya binnen met een twintigtal jeugdige fietsers uit die stad.
We zitten in een sportcentrum bij het voetbalstadion en worden er weer heen gebracht door de politie. Maar oh schrik, het is hier zo druk en groot dat we maar twee wagens van de politie hebben en verdorie ook nog bij elk rood licht moeten wachten! Dat is voor het eerst en dus weer wennen.
Als we na zeven uur aankomen is het een drukte van belang want er is voetbal. Zelfde taferelen als bij ons met dien verstande dat hier niet of nauwelijks drank in het spel kan zijn want dat wordt hier nergens verkocht ( so they say).
We hebben een half uur om ons op te frissen en worden dan vervoerd naar een restaurant voor een soort pizza, maar dan langgerekt.
Daarna worden we naar een hotel vervoerd voor een exclusief optreden van dansende derwisjen.
Konya staat vooral bekend om de dansende derwisjen, die lange tijd achtereen in dezelfde richting blijven draaien. Het Mevlana-museum, die we de volgende ochtend bezoeken, is aan deze derwisjen gewijd. Tijdens het Ottomaanse Rijk dansten hier al derwisjen. Dit museum, een soort klooster, is genoemd naar de mystieke filosoof en dichter Jalal ad-Din Rumi, de stichter van de orde van de dansende derwisjen. Ook zijn graftombe bevindt zich hier. Om deze reden wordt de stad ook als een heilige plaats beschouwd en is het een soort bedevaartplaats.

Indrukwekkend en ook de uitleg over de derwisjen. Maar om kwart over elf kunnen we nauwelijks nog uit onze ogen kijken. Goedbedoeld allemaal maar de rek is eruit. Toch nog vaantjes wisselen en dan naar bed. Het is inmiddels half twaalf geweest.

Konya Beysehir 26 april

Na de vlakke etappe van gistern vandaag een kleine 100 km met twee beklimmingen en een zeer lange afdaling. Heerlijk zon en dus gaan we om dik na elf uur van start. Het museumbezoek was leuk, het was er druk zowel met bedevaartgangers als met toeriste. Maar we hebben het gezien!

In uitgelaten stemming komen we in Beysehir aan. Vanaf de route hadden we al een schitterend uitzicht op de bergen met heel veel sneeuw er op. Het meer aan de voet kan wedijveren met de Zwitserse en Italiaanse meren. Ons onderkomen is wederom geen hotel maar dit keer een opleidingsinstituut voor leraren. Geen comfort maar in ieder geval goede bedden en heel belangrijk: geen verplichtingen vanavond.
We genieten met een biertje die we zelf in het dorp gekocht hebben want hier is niets te krijgen, vanaf het bordes van de ondergaande zon. Dan zeer eenvoudig eten en met de verslagen aan de gang.
Morgen 180 km naar Isparta. Zeg dus niet dat we niets doen!
Overigens blijkt dat Syrië nu zo spannend is dat het reisadvies zes is geworden en er schijnen ook grensovergangen echt dicht te zijn. Wat een timing toch van ons!

We hebben nu meer dan 1800 km gefietst, dus we zitten over de helft. Komende dagen echter worden zwaar. Hopelijk valt het weer iets mee, maar de voorspellingen zijn nog niet zo best.